مجری: زین العابدین درویشی

توسعه و ارتقای مستمر آموزش عالی بخصوص ازنظر کیفیت، از پایه های اساسی پیشرفت و تعالی همه جانبه یک کشور می باشد. دانشگاه فرهنگیان با رویکرد نوآفرینی در عرصه تعلیم و تربیت بزرگ ترین سازمان آموزشی و پرورشی معلمان است که در جامعه تأسیس شده و به دنبال بازگشایی چشم اندازهای نوین تربیت و تعلیم معلمان و به تبع آن دانش آموزان یعنی آینده سازان جامعه اسلامی ایران می باشد. برای تحقق این امر هدف پژوهش حاضر، بررسی جایگاه علمی اساتید و مدرسان دانشگاه فرهنگیان با عنایت به شاخص های وزارت علوم و ارائه شیوه های ارتقاء علمی و اخلاقی آنان از دیدگاه اعضای هیات علمی طی سال های 95 – 1364 می باشد. روش این پژوهش توصیفی – پیمایشی و از نوع زمینه یابی می باشد، چراکه جایگاه اساتید و مدرسان موظفی با استناد به شاخص ها و ملاک های مصوب وزارت علوم و تحقیقات بررسی و تعیین شده است. جامعه آماری شامل کلیه مدرسان و اعضای هیات علمی موظف دانشگاه فرهنگیان شمال غرب کشور (شامل استان های: آذربایجان غربی، آذربایجان شرقی، اردبیل، کردستان، کرمانشاه، زنجان، همدان، قزوین و گیلان) می باشد که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای نسبتی 110 نفر اعضای هیات علمی رسمی و پیمانی، به عنوان نمونه انتخاب و اطلاعات لازم جمع آوری و تحلیل شدند. ابزار پژوهش، شامل یک پرسشنامه استاندارد 28 گویه ای بر اساس ملاک ها و شاخص های ارتقاء وزارت علوم و یک پرسشنامه محقق ساخته (12 گویه برای شاخص های علمی و 12 گویه برای شاخص های اخلاقی) که بر اساس مقیاس پنج درجه ای لیکرت امتیازبندی شده است. نتایج حاصل از اجرای این طرح پژوهشی عبارت اند از؛ وضعیت عملکردی اساتید در مقایسه با شاخص های ارتقاء وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، در سطح مربی و در سطح استادیاری در همه مقوله ها (علمی و پژوهشی، طراحی وتولید، تالیفات، راهنمایی ونظارت) به غیر مقوله کمیت وکیفیت تدریس در وضعیت پایین تر ازشاخص های وزارت علوم برای ارتقاء قرار دارند. هر دو گروه ازاساتید یعنی مربیان واستادیاران در هردو مقوله علمی واخلاقی با میانگین شاخص های وزارت علوم، تحقیقات وفناوری فاصله دارند، ولی مربیان درکل درهردو شاخص درمقایسه با استاد یاران با عنایت به شاخص های وزارت علوم، از وضعیت مطلوب تری برخوردارند، اعضای هیات علمی درهر دو سطح مربی واستاد یاری درمقوله علمی بهتر ازمقوله اخلاقی عمل کرده اند. مانع عمده ارتقاء اساتید به مراتب بالاتر دربعد علمی در اولویت اول، نداشتن پذیرش دانشجو در دوره های تحصیلی کارشناسی ارشد ودر بعد اخلاقی مانع اول برای ارتقاء اساتید واعضای هیات علمی عدم اجرا وبرگزاری جشنواره های فرهنگی دردانشگاه برای اساتید می باشد. بنابراین نتیجه ای که از پژوهش حاضر بدست می آید اینست که درسیاستگذاری وبرنامه ریزی دانشگاه فرهنگیان به ارتقاء همه جانبه شاخص های علمی دراولویت اول وشاخص های اخلاقی دراولویت بعدی بعنوان راهبردهای اساسی توجه لازم صورت گیرد.

واژه های کلیدی: ویژگیهای علمی، ویژگیهای اخلاقی، اعضای هیات علمی، دانشگاه فرهنگیان، شاخص ها ی ارتقاء