Sorry! your web browser is not supported;

Please use last version of the modern browsers:

متاسفانه، مروگر شما خیلی قدیمی است و توسط این سایت پشتیبانی نمی‌شود؛

لطفا از جدیدترین نسخه مرورگرهای مدرن استفاده کنید:



Chrome 76+ | Firefox 69+
آموزه های شهادت:

شهید محمد مهدی یزدان پناه

شهید محمد مهدی یزدان پناه فرزند ابراهیم در سال 1343 خورشیدی در روستای دالکی و در خانواده ای مذهبی دیده به جهان گشود.

آغاز دوره دبیرستان او در سال 1357 همزمان بود با اوج گیری نهضت اسلامی به رهبری حضرت امام خمینی(ره) بود که به سان دیگر سربازان صدیق رهبر، پیام امام را مبنی بر تعطیلی مدارس و حضور در صحنه های انقلاب به جان و دل خرید.

این شهید بزرگوار در مراسم راهپیمایی و تظاهرات و دیگر محافل سیاسی مذهبی که به منظور سرنگونی طاغوت زمان صورت می گرفت، شرکت فعال داشت. او از هوش خاصی برخوردار بود و در دوران تحصیلی خود همیشه با جدّیت درس می خواند و همچنین دارای اخلاق نیک و پسندیده بود و همیشه ساده زیستن را دوست می داشت.

وی در ایام تابستان به کارگری می پرداخت و قسمتی از دست رنج ناچیز خویش را برای یاری مستمندان به طور محرمانه بین آنان تقسیم می کرد.

او روزها در سنگر مدرسه به تحصیل اشتغال داشت و شب ها در سنگر بسیج مستضعفین شرکت داشت. سپس برای طی نمودن دوره آموزشی در اواخر مهر ماه 1361به تهران رفت و از آنجائیکه در کنکور ورودی تربیت معلم نیز قبول شده بود، به منظور خدمت به مردم محروم برای تحصیل در مرکز تربیت معلم به بوشهر رفت و در تاریخ ۶۲/۰۴/۲۷ مشتاقانه به سوی معراج رزمندگان شتافت.

شهید محمد مهدی یزدان پناه در تاریخ ۱۳۶۲/۰۵/۱۰ در حین آزاد سازی پادگان حاج عمران بر اثر اصابت ترکش خمپاره به پهلو و قلب به درجه ی رفیع شهادت نائل آمده است.

                                                          فرازهایی از وصیت نامه ی شهید

وصیت و پیامم به ملت ایران این است که از هرگونه اختلاف و تفرقه بپرهیزید. زیرا تنها عاملی که دشمن می تواند از آن به نفع خود سود ببرد،  تفرقه و اختلاف است. سعی کنید همیشه در خط روحانیت متعهّد و مسؤل حرکت کنید و همواره پیرو ولایت فقیه باشید.

شما ای پدر و مادرم از این که زحمت های بسیاری برای من کشیده اید و متحمل رنج های بسیار شدید و از این که نتوانستم ذره ای از آن همه زحمات شما را جبران کنم معذرت می خواهم و از شماها می خواهم که مرا ببخشید در پایان از برادران و خواهرانم و تمام اقوام و خویشانم و دوستان و آشنایان می خواهم که مرا ببخشند.